Mijn huis voelt niet meer als mijn huis.

En jawel, we zijn inmiddels drie weken verder.
Ik geloof - nu al - dat ik niet zo goed ben in een blog bijhouden, maar ik blijf het proberen! Ik ben er ook achter gekomen dat de locatie-aanduider van waarbenjij.nu niet altijd even goed mijn locatie kan traceren. Zo zat ik nog even geleden - volgens de website - in Den Haag, Zuid-Afrika.
21 dagen verder en inmiddels zijn er aardig wat zaken rond.
Twee vriendinnen en ik hebben afscheid genomen van ons maatje Patrick, die tot eind januari vertoeft in Rusland. Met een spandoek geklemd onder mijn arm ging ik vol goede moed naar Schiphol voor een laatste jank-en-knuffel-sessie. Dit keer hoefde ik er niet eens mn best voor te doen om te laat te komen - dat deed de NS al. Geen enkele trein reed richting het noorden en stond ik heftig te panikeren tegen de conducteur, vergezeld met mijn spandoek van 2,5M, dat ik zo snel mogelijk naar Schiphol moest. Een uur en een kwartier later, half Nederland door te hebben gecrosst en voor mijn gevoel via Sharm-el-Sheikh gereisd te hebben, kwam er toch een trein aan op Schiphol en jawel, ik zat erin. Een laatste brassa en kus kon ik nog net afleveren bij Patrick en hij moest al boarden.

Zo is ook mijn pracht paleisje onderverhuurd tot eind januari. 15 september moet ik er echt uit voor 4,5 maand en ik ben gisteren begonnen met de eerste persoonlijke spullen weg te halen. Het is naar mijn idee kaal en kil, omdat ik alles gezellig heb aangekleed met foto's en gezelligheid - het besef dat ik 'even' weg ga, kwam ineens keihard binnen. Het voelt niet meer als mijn huis.

Ik heb ondertussen ook van aardig wat mensen 'afscheid' genomen. Ontzettend gezellige etentjes, dansjes, wijntjes, logeerpartijtjes, avondjes in de kroeg of stappen, het zat er allemaal bij - ik heb genoten. Mijn grote dank daarvoor, of zoals ik het zeg; een dikke dankjewel!

Zondag heb ik nog wat salsa rondjes gedraaid voor het Uitfestival in Den Haag met wat dansmaatjes van Ritmo Cubano, (filmpjes staan op facebook) en gisteren ben ik door diezelfde mensen “Nederland uitgedanst” in de Boterwaag.

Woensdag was mijn (voorlopig) laatste dag bij de appie. Na m’n Engeland-avontuur ga ik daar wel weer aan de slag maar het zal ook wel weer even wennen zijn om daar niet te werken. Ik heb van veel collega’s nog een laatste knuffel en kus gehad en klanten kwamen me nog even gedag zeggen en succes wensen. Drie cheesecakes zijn dankbaar opgegeten - door klanten en collega’s :). Als hoogtepunt kwamen Larissa en Lisa nog even een afscheidspakketje met zingende kaart brengen die ik meeneem naar Engeland, zodat ik ze niet zal vergeten ;).

Goddank is het - na 2,5 week intensief bellen en zoeken - me eindelijk gelukt om onderdak in Engeland te fixen. Ik was even bang dat ik een kartonnen doos mee moest nemen want alle campussen zitten vol of verhuren alleen voor een academisch kalenderjaar en niet voor een semester, studenten huisvestingsorganisaties die je beloven om je te helpen waar je vervolgens nooit meer iets van hoort, een internationaal kantoor op de universiteit daar die niet reageert op je emails of een telefoon opneemt en een achterlijk hoge telefoonrekening rijker. Ik heb het allemaal meegemaakt. Ik kon pas laat huisvesting gaan regelen omdat ik bepaalde informatie nog had van mijn school in Leeds en die mensen daar ontiegelijk lang vakantie hebben en dus niet antwoorden. Ik weet overigens nog steeds niet wanneer ik terug kom (niet álle info is compleet ;) ) Maar, ik zit in een studentenhuis!

Vrijdag is de uitreiking van mn P, iets waar ik heel lang naar uit heb gekeken en zin in heb. Ik zal daarna nog een week bivakkeren bij mn ouders in Bergen en dan gaat het avontuur écht beginnen.

So long!