4 graden en prima korte broekenweer

De temperatuur is nu behoorlijk gedaald en het is (met een beetje mazzel) 4 graden overdag. Als je denkt dat het tijd is voor winterkleren, je hebt het mis. Voor de gemiddelde Engelsman is dat nog láng geen reden om de korte broeken in de kast op te bergen. Onderweg naar school of de supermarkt zie ik nog regelmatig mensen (voornamelijk mannen) in korte broeken en zomerschoenen, terwijl ik met m’n winterjas over straat ga, gewapend met sjaal, handschoenen en soms zelfs een muts. Toen ik mn verbazing uitsprak naar mn Engelse huisgenoot, vertelde hij me dat Engelsen een soort reptielen zijn. Hartje winter is een vest nog steeds niet nodig – aldus Ben. Het is hier om 16 uur al donker en wat mij is opgevallen dat die paar fietsers die je hier tegenkomt als een versierde kerstboom de weg trotseren. Helmen, spaken en complete ruggen zijn bedekt met (kerst)verlichting. Het is goed om te zien dat fietsers hier hun veiligheid serieus nemen en met meer dan alleen licht óp hun fiets door het donker fietsen. Vergeleken met Nederland.. Hoe vaak zie je slechts schimmen voorbij crossen op hun fiets? Ik heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt hoor, maar na een dikke boete heb ik het afgeleerd (weet je hoeveel fietslampjes je kunt kopen voor €62?).

Gisteren hebben we Thanksgiving gevierd met studenten van Amerikaanse komaf. Nooit gedacht dat het echt een big happening is. Je viert eigenlijk dat de geplante zaadjes zijn uitgekomen en dat er voedsel is: een wonder dat ik nooit eerder heb gedaan aan de viering van voedsel. Er was een muur waar iedereen een briefje achter moest laten en erop zetten waarvoor je dankbaar bent. Uiteraard was het voor mij niet moeilijk aangezien ik bijzonder veel om eten geef: FOOD! Iedereen had wat eten gemaakt, sommigen hadden echt speciale Thanksgiving gerechten opgezocht en gemaakt en anderen hadden iets uit de nationale keuken meegebracht. Het was ontzettend gezellig en iedereen heeft een leuke (lees: lekkere) avond gehad! We zijn nu omgedoopt tot de Leeds Beckett Family.

We lopen nu alweer tegen het eind van november. In deze periode gaat alles voor m’n gevoel ontzettend hard. Sint Maarten is geweest, Sinterklaas is weer verwelkomd in Nederland, schoentjes worden gezet en zo hard mogelijk Sinterklaasliedjes gezongen, pakjesavond, Sint eruit en kerstboom erin, optuigen dat kreng, kerstoutfit en –cadeautjes worden ingeslagen, diners worden voorbereid waar je u tegen zegt, een paar dagen bijkomen van het kerstdiner en daar staat de jaarwisseling al voor de deur. En toen was het weer januari. Een drukke, maar gezellige periode. Ergens vind ik het ontzettend jammer dat ik niet aan het werk ben deze tijd – het is superdruk en hard werken maar er hangt altijd een bijzondere sfeer. Volgende week donderdag vlieg ik naar Malta om Ambers verjaardag te vieren en we gaan ook samen Sinterklaas vieren. Ik vind het al erg genoeg dat ik hier zes paar schoenen heb staan, iedere avond liedjes zing maar hij is de volgende ochtend gewoon leeg. Ik ben heel benieuwd hoe onze pakjesavond-invulling zal zijn, maar ik heb er in ieder geval heel veel zin in. Het is zo gek dat er mensen zijn die je de afgelopen 2 jaar zo vaak gezien hebt, ontzettend goed hebt leren kennen en veel leuke dingen mee gedaan hebt, je die dan 5 á 6 maanden gewoon niet ziet. Er is Skype en Facetime maar daarmee vergelijken zijn onze dagelijkse cappuccino’s in de koffiehut van de Haagse natuurlijk niks . Eindelijk weer even een vertrouwd gezicht van de Haagse.

Voor alle andere die zich afvragen of ik ook nog iets anders doe dan feestjes en geïmporteerde nationale feestdagen; ja! Tussen de bedrijven door ga ik ook nog naar school. School mag je het trouwens niet noemen, je gaat naar de universiteit (Uni). Je hebt ook geen huiswerk maar uni-work. School gaat goed, ik snap inmiddels (dankzij oprecht geïnteresseerde en onwijs leuke leraren) het Engelse rechtssysteem en dan met name het strafrecht. Ik heb Youtube filmpjes bekeken en boeken gelezen en hier en daar wat extra uitleg gehad. Er zijn inmiddels 2 presentaties achter de rug en 2 essays zijn af. Dat betekent dat er nog 1 essay te gemaakt moet worden en dan ben ik in principe klaar met m’n eindopdrachten. Ik lig dus aardig op schema.

Uiteraard gebeuren hier ook gekke dingen die alleen ik voor mekaar krijg, iets wat ik toch wel met jullie wilde delen. Jawel, ik heb me in de nesten gewerkt, en hoe. In de tweede week dat ik hier was, ging ik uit en raakte ik met een gozer aan de praat. Hij is een expat geweest in Nederland dus we hadden het over de typisch Hollandse dingen. We raakte niet veel later in gesprek over salsa dansen – hij doet/deed er ook aan en hij vroeg of ik het leuk vond om samen naar een feest te gaan. Het leek mij wel leuk om te kijken hoe het dansen er hier aan toe gaat, dus ik heb ja gezegd maar ook tegen hem gezegd dat ik een vriendje heb, dus alleen dansen en geen gekkigheid. Al de volgende dag kreeg ik allemaal berichtjes van die gozer en naar mate die week vorderde reageerde ik er steeds minder op – ik had het idee dat hij niet alleen doelde op dansen. Uiteindelijk kreeg ik het bericht dat ‘hij verwachtte iets van me te horen’ en toen was het klaar voor mij. Enge creep. Dat was voor mij een uitstekende reden om hem te blokkeren op Whats’App. Daarna hem nooit meer gezien tot afgelopen maandag – voel je hem al aankomen? Ik zit in de bieb achter een computer met mn hoofd in mn tas opzoek naar mn usb stick en ik voel ineens getik op mn schouder en hoor een hele zware stem zeggen: HEL-LOOOOO YOOOOU. Ik kijk op en het enige wat ik kan denken is: OH F@#$%^@&^K. Ik had twee opties: Of een reden verzinnen waarom ik nooit meer reageerde of doen alsof ik hem niet kende. Ik koos uiteraard voor het tweede ^^. Ik keek op, begroette hem en vroeg of ik hem kon helpen. Ja, dat ik Cheryl was en dat hij me ontmoet had in de Club! Na wat moeilijk kijken antwoordde we elkaar niet ontmoet hadden, ik daar nooit uitga (ik ben er bijna iedere week..) en dat ik Cheryl niet ben. Doodleuk antwoord ie, ja dat ben jij wel! Jij komt uit Nederland! Met moeite om niet te lachen zei ik met een zo stalen mogelijk gezicht dat ik niet Nederlands, maar Amerikaans ben. Hij keek vol verbazing maar kreeg ik excuses en dat ik zo ontzettend leek op iemand die hij een tijd geleden ontmoet had. Ik kreeg nogmaals excuses, waarop ik zei dat het geen probleem was. Hij draaide zich op en liep weg, waarna ik vervolgens al mn spullen bij elkaar geschoven heb en in mn tas gepropt en letter de bibliotheek ben uitgerend. Ik weet het, het verdient de schoonheidsprijs absoluut niet.. Maar grappig is het wel. Eng ventje.

So far, so good. Volgens mij waren dit wel de highlights van de afgelopen weken. Ik ga nu gauw mn koffer pakken – morgen gaan Yasmina, Marwan en ik naar Dublin!

Tot gauw!

Liefs en een brassa,
Cheryl