It has been a long time!

Mijn laatste verhaaltje ging over mijn reisjes naar Dublin, Malta en uiteindelijk Amsterdam. Sinds mijn terugkomst van Malta had ik nog anderhalve week om al mn schoolwerk af te maken en mn koffer te pakken. Ik heb ondertussen iets te veel kleren en spullen gekocht, waardoor ik het niet meer zou redden om alles in 2 koffers in 1x mee te nemen. In mijn laatste week in december heb ik van veel mensen afscheid genomen. Klasgenoten en docenten die ik niet meer terug zou zien. Al mijn werk is inmiddels ingeleverd en het is wachten op de resultaten. Zoals ik eerder heb gezegd, hebben mijn docenten van mijn werkcolleges mij ontzettend goed geholpen om een beginnetje met criminologie te maken. Ik snapte er echt geen bal van en had het idee dat ik langzaam aan het verdrinken was in alle theorieën en praktijksituaties. Ze hebben echt hun best gedaan om me van de verdrinkingsdood te redden en het beste ervan te maken. Ik heb mijn vader gevraagd om 3 pakken Haagse Hopjes op te sturen, zodat ik dat aan hen kon geven in mijn laatste les. Een docente werd emotioneel: al was het iets kleins, het was voor haar een grote waardering. Er was nog nooit iemand geweest die een bedankje aan haar had gegeven en ze voelde zich voor het eerst echt gewaardeerd door een studente. De tweede was ook behoorlijk verrast maar wachtte met uitpakken tot 1e kerstdag, ze was heel benieuwd en kon niet wachten. De derde docent heeft het ook onder de kerstboom gelegd, waarna ik een overweldigend berichtje van haar kreeg dat ze zo ontzettend blij was dat al haar effort gewaardeerd wordt. Ze vroeg zelfs aan me of ze me mocht toevoegen op Facebook, ze zou het zo leuk vinden om in contact te blijven. Alle drie de docenten drukten me op het hart dat mocht ik een master of PhD (hoogst haalbare titel in sociale wetenschap) in die richting willen doen; ik moest ze hoe dan ook mailen en ze zouden me helpen aan een goede universiteit. Het zijn letterlijk echt de kleine dingen die het doen.

Over de kleine dingen gesproken. Je merkt in Engeland echt dat de crisis er inhakt. Mensen verliezen hun baan (of zijn een tijdje geleden al de laan uit gestuurd) en de overheid vindt dat men het maar op eigen kracht moet redden. Veel sociale voorzieningen zijn er niet. Dat maakt het leven voor Engelsen waarbij hun baan op de tocht staat, heel erg lastig. Maar denk bijvoorbeeld ook aan de mensen die gedwongen moeten stoppen met werken omdat ze ongeneeslijk ziek zijn – of hun partner waardoor ze mantel zorger moeten worden. Er is dan gewoon geen inkomen meer en de overheid helpt niet. De criminaliteitscijfers in Engeland zijn enorm. Veel mensen stelen uit pure armoede en dan voornamelijk in supermarkten. Mensen weten niet meer hoe ze hun kinderen en zichzelf moeten voeden en gaan voedsel stelen. Het verhaal van “Eigen schuld, dikke bult” of “het zal wel door drugs komen” is in deze tijd echt niet meer van pas als je mensen op straat ziet bedelen. In Nederland zijn er echt hele goede sociale voorzieningen voor wat je ook mag mankeren. Je hebt moeite om de huur te betalen: Huurtoeslag. Je hebt moeite om je zorgverzekering te betalen: Zorgtoeslag. Je kunt gedeeltelijk niet meer werken of helemaal niet meer vanwege psychische of lichamelijke klachten: De overheid vult een gedeelte van je missend inkomen op. Je hoeft in Nederland niet op straat te slapen als je geen vast onderdak hebt. Engeland kent de verzorgingsstaat helaas niet. Bij deze vraag ik iedereen te stoppen met zeuren dat we het zo moeilijk hebben in Nederland, of dat alles duurder wordt. Wees blij dat je medisch verzekerd bent en dat je in een land woont waar zulke essentiële dingen goed geregeld zijn! Kijk eens naar landen om ons heen; we zijn redelijk uniek hierin. Het doet mijn hart echt pijn als ik mensen in Leeds op straat zie zitten. Geld geef ik ze niet, maar als ik iets van eten of drinken in m’n tas heb, geef ik het ze. Gisteren ging ik boodschappen doen en er zat een man tegenover de supermarkt. Ik besloot voor hem een aantal dingen te kopen voor hem. Een netje mandarijnen, flessen water en een paar lekkere dingen. Het kostte me al met al nog geen 5 pond maar de reactie van die meneer toen ik het tasje aan hem gaf, is niet te beschrijven. Hij was zo ontzettend blij. Heel ruim heb ik het zelf nu ook niet omdat ik tijdelijk niet werk, maar ik heb tenminste wel een dak boven mijn hoofd en ik slaap in een warm bed.

Even weer wat leuks. 3,5 week terug in Nederland zijn voelde in eerste instantie als lang. Ik wilde met zoveel mensen afspreken en ik dacht dat ik daar ook de tijd voor had. Ik heb denk ik de helft nog niet gezien die op mijn ‘wishlist’ stonden. Geeft niet, volgende week verhuis ik met al mn zooi definitief weer terug en heb ik weer meer dan genoeg tijd. Het was heerlijk om weer thuis te zijn en al het vertrouwds om me heen te hebben. Kerst was weer lekker uitgebreid met veel te veel eten, leuke dingen gedaan met familie en heel, héél veel tijd samen doorgebracht met Ron. We hebben niet echt een eerlijke start gehad omdat ik een week na onze eerste date vertrok, maar deze vakantie heeft wel wat tijd ingehaald :)

Volgende week wordt Leeds weer wat rustiger; een hoop internationale studenten vertrekken weer. Zo ook de ‘Dutchies’. Stuk voor stuk en iedere keer een dag na elkaar verlaten ook Yasmina, Marwan, Jesse en ik Leeds. Het voelt gek, ik heb hier 2 jaar naar toegewerkt, geknokt zelfs. Ik heb Leeds bewonderd om de vriendelijke mensen, om de moeite die alle mensen in Leeds stoppen om het zo’n veelzijdige stad te maken, om alle dames die met zó weinig stof om hun lichaam in de gierende kou gewoon over straat lopen tijdens het uitgaan, om alle bizarre en toffe kapsels, om de pintjes die met gemak worden weggetikt (ik kan er inmiddels zelf ook wat van…) en nu is het gewoon voorbij. Heel gek dat dat kan, dat het ‘zomaar’ voorbij is. Sowieso houden we op onze ontmoetingsdag een reunie met de Dutchies en ik weet zeker dat ik terug zal komen in Leeds!

Fijn weekend allemaal!

Liefs en een brassa